Hans Christian Andersen
Brzydkie kaczątko

— Pip, pip! — wołały wszystkie.
— Kwa, kwa! — odpowiedziała im poważnie matka, a maleństwa zaczęły jej głos
naśladować, opowiadając sobie, co widzą dookoła, i rozglądając się na wszystkie strony.
Matka pozwalała im mówić i patrzeć, ile im się podoba, bo kolor zielony bardzo
zdrowy na oczy.
— Ach, jaki ten świat duży! — wołały kaczęta, dobywając się z ciasnej skorupy i prostując
z przyjemnością nóżki i skrzydełka.
— Nie myślcie, że to cały świat widać z tego gniazda — rzekła matka — ho, ho! Obraz świata
Ciągnie on się ogromnie daleko, jeszcze za tym ogrodem, za łąką proboszcza, het, het!
Ale nigdy tam nie byłam. Czyście już wszystkie wyszły ze skorupek? — dodała, wstając.
— Jeszcze nie! Największe ani myśli pęknąć. Ciekawam bardzo, jak długo będę na nim
tu pokutowała¹! Przyznam się, że mam tego już zupełnie dosyć.
I usiadła z gniewem na upartym jajku.

Pobierz:

EPUB na czytnik e-booków

MOBI na Kindle

FB2 FictionBook

TXT do zadań specjalnych