Henryk Sienkiewicz - Janko Muzykant

Chudy był zawsze i opalony, z brzuchem wydętym, a zapadłymi policzkami; czuprynę Bieda
miał konopną, białą prawie i spadającą na jasne, wytrzeszczone oczy, patrzące na świat,
jakby w jakąś niezmierną dalekość wpatrzone. W zimie siadywał za piecem i popłakiwał
cicho z zimna, a czasem i z głodu, gdy matula nie mieli co włożyć ani do pieca, ani
do garnka; latem chodził w koszulinie przepasanej krajką i w słomianym „kapalusie”,
spod którego obdartej kani spoglądał, zadzierając jak ptak głowę do góry. Matka, biedna
komornica, żyjąca z dnia na dzień niby jaskółka pod cudzą strzechą, może go tam i kochała
po swojemu, ale biła dość często i zwykle nazywała „odmieńcem”. W ósmym roku chodził
już jako potrzódka za bydłem lub, gdy w chałupie nie było co jeść, za bedłkami do boru.
Że go tam kiedy wilk nie zjadł, zmiłowanie Boże.



Był to chłopak nierozgarnięty bardzo i jak wiejskie dzieciaki przy rozmowie z ludźmi Artysta, Dziecko
palec do gęby wkładający. Nie obiecywali sobie nawet ludzie, że się wychowa, a jeszcze
mniej, żeby matka mogła doczekać się z niego pociechy, bo i do roboty był ladaco. Nie Muzyka
wiadomo, skąd się to takie ulęgło, ale na jedną rzecz był tylko łapczywy, to jest na granie.
Wszędzie też je słyszał, a jak tylko trochę podrósł, tak już o niczym innym nie myślał.
Pójdzie, bywało, do boru za bydłem albo z dwojakami na jagody, to się wróci bez jagód
i mówi szepleniąc:
— Matulu! Tak ci coś w boru „grlało”. Oj! Oj! ...

Info
Format plików: PDF, EPUB
Ilość stron: 9
Wielkość plików: 1,3 MB